veels te jong

ik zou jullie nog even vertellen,over onze vorige hond.Hij heette Bono.
het was een kruising boerenfox/shi tzui,een reu
heel groot was hij niet,ik denk ongeveer 20 of 22 cm schofthoogte.
het was een ontzettend lieve en gehoorzame hond.

vlak voor zijn 2e verjaardag,kwam mijn dochter me wakker maken in paniek.
ik schoot uit bed en vond een schokkende hond beneden.
je weet niet wat je meemaakt en pff al helemaal niet,wat het is.
ik wilde hem zachtjes aaien,maar hij hapte in mijn hand.
zijn urine en ontlasting had hij laten lopen.

ik heb gelijk de dierenarts gebeld en zodra bono weer bijkwam,is mijn dochter met hem naar de dierenarts gegaan.
zij was al aangekleed

toen ze terug kwam,vertelde ze dat hij primaire epilepsie had en hij had medicijnen.
we hebben hem snel gedoucht,omdat alles nog onder zat bij hem.
ik wist dat hij nog een broertje en zusjes had,maar ik had alleen maar een telefoonnummer.
die mensen,hadden geen internet
op dat moment dacht ik niet echt,aan contact met hun op te nemen.

we gingen,van 1 dosis per dag naar anderhalf en toen naar 2 dosis
de aanvallen kwamen en gingen en steeds kwam hij er pittig uit.
nu liet ik hem gewoon zijn gang gaan,maar hield hem scherp in het oog.

we kregen een nieuwe dierenarts en uiteraard besproken we de epilepsie.
ze vroegen me hoelang de aanvallen duurden en ik vertelde,dat ze zo'n 3 minuten aan hielden en dan ging hij verdwaasd rondlopen en dat was voor mijn idee wel lang.

de arts vond 3 minuten op het kantje en gaf me twee ampullen diazepam mee.
die moest ik in de koelkast bewaren.
we zouden spoedig een afspraak maken,voor een bloedtest.

toen kwam de dag......

   
hij schoot in een aanval..en daar kwam hij redelijk uit,naar mijn idee
hij liep rond en was verdwaasd,niks nieuws dus
maar tijdens het rondlopen,schoot hij weer in een aanval.
toen heb ik voor het eerst diazepam gebruikt,hopende dat hij snel er bovenop zou komen

normaal kreeg hij altijd maar 1 aanval,nooit meerdere tegelijk.
na de 2de aanval kwam ie weer op zijn pootjes en even later schoot hij er weer in.

toen heb ik de arts gebeld..ik was inmiddels lichtelijk in paniek.
de arts vertelde me wat te doen.
en onderhand kreeg Bono de ene aanval,na de andere aanval.

ik paste toe,wat de arts me had verteld.


maar er kwam geen verbetering in.
mijn man heeft toen weer de arts gebeld en die vertelde,dat we nog 15 minuten moesten wachten
de phenoral,die ik hem had gegeven,moest doorwerken. dat waren zijn standaard epilepsie medicijnen.
daar vestigde ik mijn hoop maar op
tevens had ik ook nog de 2de keer,diazepam gegeven.

het was het langste kwartier ooit
we konden niks,dan zitten wachten en op Bono letten
mijn man werd het zat en we hebben de spullen ingepakt.

we hebben Bono in een deken gewikkeld en die hing half bij me op schoot
toen was er geen tussenpose meer in de aanvallen
hij rook heel vreemd en hijgde vreselijk
hij was,dat we de auto ingingen,al een uur bezig.
toen hebben we allebei vreselijk zitten huilen...janken gewoon


eenmaal bij de arts konden we meteen naar binnen

en hij gaf Bono een licht roesje
zo werd hij rustig en kon de arts zijn hart luisteren.
de arts zei,dat het ontzettend heftig was.

we hebben een aantal opties gekregen,maar eigenlijk wisten we het al voor onszelf.
het beestje,zou waarschijnlijk er niet uit kunnen komen
en zo wil je dan tussen hoop en vrees,niet de nacht in.

mijn man vind en vond,dat een hond..hond moet kunnen zijn.
we vertelden de arts,dat hij Bono maar moest laten inslapen.
ik ben even in de wachtkamer gaan zitten.
toen de arts klaar was,riep mijn man mij terug.

Bono lag heel rustig,eigenlijk net zo als hij lag,toen hij dat roesje kreeg.
je blijft uiteindelijk dralen,omdat je geen afscheid wilt nemen.
ik heb Bono geknuffeld en bedankt,voor de fijne jaren,die we gehad hebben.
we hebben zijn bandje hier en een plukje haar van hem,nu bij de foto.
die nacht hebben wij tweetjes niet kunnen slapen.



Lieve allemaal....

Ik heb altijd gehoopt,dat hij oud kon worden
dat werd me ooit ook eens verteld,door de dierenartsen.
het verdriet is groot,want hij is nog maar 5 jaar geworden.
dit is voor het gevoel niet af.................

ik blijf me maar afvragen of er een trigger is geweest,die dag,dat hij een aanval kreeg
maar ik kan het niet voor me halen
normaal merkte ik wel,als er "iets"" aan zat te komen.
dit was de eerste keer,dat hij aanval op aanval kreeg.
ik heb het nooit eerder met hem mee gemaakt.

verstandelijk weten we,dat we hier goed aan gedaan hebben
maar gevoel kun je niet uitzetten


Rust zacht lieve Bono
22-07-2007.....16-12-2012


   




   



   
 

ik heb mijn hondje ook moeten afgeven door eipeptie .. op 3 maandne tijd was ze ineens weg.. ik weet wat je doormaakte.. en nu ook doormaakt..

sterkte !!!!!

ontzettend veel sterkte ! Uiteindelijk zal je er niet achter kunnen komen, wat er juist die dag gebeurd is waardoor Bono in deze heftige aanvallen bleef 'hangen'.
Er zijn ontelbare cenario's die je kunt bedenken. Hopelijk kun je dit grote gemis een plaatsje geven, en vooral de vraag ook, waarom.
Heel veel sterkte ! dag lieve bono !

...verstandelijk weten we,dat we hier goed aan gedaan hebben
maar gevoel kun je niet uitzetten
..."

Dat is zo.. En als we niet zoveel van onze honden hielden... dan hadden we daar geen last van... Maar of het "beter" zou zijn ?

Ik wens jullie heel veel sterkte toe en dat je beseft dat we soms keuzes moeten maken waarbij geen van beide ons blij maakt... Mooie herinneringen aan Bono gewenst.

Inderdaad veel te jong; wat een drama om dit mee te moeten maken.

Ik hoop dat pup Ciro verlichting kan geven in het verdriet wat jullie hier nog om hebben.